Pas Kuipera

To rejon poza orbitą Neptuna w przybliżeniu w odległości 30 do 100 AU od Słońca zawierający wiele małych, lodowych ciał. Obecnie sądzi się, że jest to źródło komet krótko – okresowych. Sporadycznie orbity obiektów z Pasa Kipera zostaje zakłócone przez oddziaływanie grawitacyjne wielkich planet w taki sposób, że ciała te przechodzą przez orbitę Neptuna. Jeżeli dodatkowo przejdą one w pobliżu planety to zostaną najprawdopodobniej wypchnięte poza Układ Słoneczny lub wejdą na orbitę krzyżującą się z innymi planetami, co spowoduje, że mogą się one dostać do samego centrum Układu. Nazwa tego obiektu pochodzi od nazwiska Gerarda Kipera, który przewidział istnienie tych ciał w roku 1950. Pierwsza planetoida należąca do pasa została odkryta w 1992 przez D.Jewitt i J. Luu za pomocą teleskopu w obserwatorium na Mauna Kea (Hawaje).

Pas Kuipera (Kuiper Belt)

Pas planetoid

Obszar rozciągający się pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza w odległości od 1,7 do 4 jednostek astronomicznych Słońca. Zawiera miliardy planetoid poprzedzielanych rozległymi obszarami pustej przestrzeni. Planetoidy mogą być węglowe, kamienne lub metaliczne. Zdaniem naukowców planety uległyby skupieniu w jedną planetę, gdyby nie wpływ potężnego pola grawitacyjnego Jowisza. 4,5 miliarda lat temu pas planetoid zawierał 1200 razy więcej masy niż obecnie. Występowały w nim setki ciał większych niż Ceres(największa znana planetoida). Planetoidy zderzały się ze sobą, jednak pole grawitacyjne Jowisza uniemożliwiło im połączenie się w planetę. Większość planetoid krąży po orbitach stabilnych, niemal kołowych orbitach w pasie głównym.

Pas planetoid (białe plamki)

Pas planetoid

Ponad połowę całkowitej masy pasa planetoid zawierają cztery największe znajdujące się w nim ciała: Ceres, Westa, Pallas i Hygiea. Mają one średnice większe niż 400 kilometrów, a największa z nich, Ceres, ma średnicę około 950 kilometrów i jest zaliczana do planet karłowatych.

Ceres – planeta karłowata, do 24 sierpnia 2006 uważana za największą ze wszystkich planetoid z pasa głównego między orbitami Marsa i Jowisza. Została odkryta jako pierwsza przez włoskiego astronoma Giuseppe Piazzi'ego 1 stycznia 1801 w obserwatorium astronomicznym w Palermo. Piazzi poszukiwał planety przewidzianej przez regułę Titiusa-Bodego. W sierpniu 2006 roku Ceres została uznana za planetę karłowatą.

Ceres

Krater na Ceres

Układ słoneczny na pustyni

Jak naprawdę wygląda uład słoneczny?

Sam się przekonaj, oglądając ten film.

Planeta, która przestała być planetą- Pluton

Pluton- planeta karłowata w Układzie Słonecznym. Do 2006 roku Pluton był uznawany jako planeta, lecz stwierdzono że jest zbyt mały aby rzeczywiście nią być. Odkrył go w 1930 roku Clyde Tombaugh. Astronom ten porównując serię zdjęć nocnego nieba stwierdził, że jeden niewielki punkt porusza się niezgodnie z kierunkiem biegu gwiazd na nieboskłonie. Pluton porusza się na ekstremalnie elipsowatej orbicie, która częściowo przebiega w bezpośredniej bliskości orbity Neptuna. Temperatura -230 stopni Celsjusza czyni ciało niebieskie bardzo zimnym. Dzień na Plutonie trwa 6,4 dni ziemskie, a rok 248 lat ziemskich. Średnia odległość od Słońca wynosi 5914 mln km, a atmosferę tworzą azot i metan. Ma też cztery naturalne satelity z czego największym jest bardzo duży w porównania do Plutona Charon. Inne ciała niebieskie, które okrążają Plutona są bardzo małe,ok.15-30km.
Powierzchnia Plutona wygląda na warstwę skorupy lodowej, składającej się z zamarzniętego ozonu, dwutlenku węgla i metanu. Powierzchnia ta może być pokryta kraterami po uderzeniach skalnych meteorów. Patrząc z perspektywy tej planety Słońce musi wyglądać jak nieco jaśniejsza gwiazda na nieboskłonie. Mimo to Słońce dostarcza tyle energii cieplnej, że wystarcza ona do tego aby górna warstwa powierzchni mogła odparować i stworzyć rzadką atmosferę. Wielki księżyc Charon wisi majestatycznie nad horyzontem planety.

Pluton

 

Władca mórz i oceanów- Neptun

Neptun- Ósma i ostatnia planeta Układu Słonecznego. Jest to najdalej od Słońca krążącą gazowa planeta w Układzie Słonecznym. Budowa planety jest bardzo podobna do budowy Urana z tym, że jest on od niego nieco mniejszy ale za to cięższy. Z powodu dużego oddalenia od Słońca Neptun otrzymuje bardzo mało ciepła. Temperatura zewnętrznych warstw atmosfery wynosi –218°C. Jak się wydaje, wewnątrz planety jest jakieś źródło ciepła, które może być pozostałością po okresie tworzenia się Neptuna. Wewnętrzna budowa Neptuna przypomina bardzo budowę Urana. Skaliste jądro otacza warstwa lodu wodnego, amoniaku i metanu, pokrytego warstwą cząsteczkowego wodoru. Neptun jako jedyna planeta został odkryty dzięki obliczeniom matematycznym, nie obserwacjom. Niespodziewane zmiany w orbicie Urana doprowadziły astronomów do wniosku, że podlega ona perturbacjom nieznanej planety. Neptun został odnaleziony w odległości jednego stopnia od przewidywanej pozycji. Wkrótce po odkryciu planety pojawił się kolejny problem związany z nazwą. Niektórzy, ze względu na kolor, chcieli nazwać ją Oceanus. Były również propozycje takie jak Janus czy Le Verrier. Sam odkrywca wolał jednak, aby nazwa wywodziła się z mitologii. Neptun był rzymskim bogiem wód. Neptuna nie można ujrzeć gołym okiem, potrzeba do tego przynajmniej niewielkiego teleskopu. Wówczas ujrzymy błękitnawą tarczę podobną do Urana. Za ową barwę odpowiedzialny jest metan, którego w atmosferze planety jest ok. 2%. Jeden obrót wokół własnej osi trwa 16 godzin, 6 minut i 36,003 sekundy. Podobnie jak i pozostałe planety jowiszowe, Neptun ma pierścienie.

Neptun

 

Lodowy gigant- Uran

Uran- jest to pierwsza planeta, która została odkryta w czasach nowożytnych. Planeta była wcześniej wielokrotnie obserwowana, ale za każdym razem uznawano ją za gwiazdę.  Jest także trzecią największą i czwartą najmasywniejszą planetą naszego systemu. Siódma planeta układu słonecznego. Budowa i skład chemiczny Urana w dużej mierze odróżniają go od Jowisza i Saturna. Przede wszystkim Uran zawiera stosunkowo mało wodoru - 15% masy, i tylko niewielką domieszkę helu. Uran posiada bardzo cienkie i słabo widoczne pierścienie, których bezpośrednio nie da się zaobserwować z Ziemi. Uran posiada 27 znanych księżyców. Prawie wszystkie krążą po wyjątkowo okrągłych i regularnych orbitach. Różnica temperatur między równikiem biegunem wynosi tylko kilka stopni. Mechanizm występującego tu przepływu ciepła pozostaje nieznany.
Oś obrotu Urana jest nachylona pod kątem 97,77 stopnia do kierunku prostopadłego do ekliptyki, tak więc jego oś obrotu znajduje się niemal w płaszczyźnie Układu Słonecznego. Skutkuje to zmianami pór roku całkowicie odmiennymi od zachodzących na innych planetach. Ruch obrotowy innych planet można wizualizować jako obrót przechylonego bączka na płaszczyźnie Układu Słonecznego, podczas gdy Uran obraca się tak, jakby leżał “na boku”. W czasie przesilenia jeden biegun jest zwrócony do Słońca; znajduje się ono niemal w zenicie nad tym biegunem. Jedynie wąski pas wokół równika doświadcza szybkiego cyklu dzień-noc, jednak Słońce porusza się tam bardzo blisko linii horyzontu, jak w ziemskich regionach polarnych w czasie równonocy. Po przeciwnej stronie orbity Urana orientacja biegunów względem Słońca jest odwrotna. Każdy biegun przez około 42 lata ziemskie doświadcza zjawiska dnia polarnego, a następnie przez kolejne 42 lata nocy polarnej. Podczas równonocy Słońce znajduje się ponad równikiem Urana, dając cykl dnia i nocy, podobny do spotykanych na większości innych planet. Ostatnia równonoc na Uranie miała miejsce 7 grudnia 2007 roku. Jednym z rezultatów takiej orientacji osi jest to, że średnio w ciągu roku regiony polarne Urana otrzymują więcej energii od Słońca niż obszary równikowe. Niemniej jednak Uran jest cieplejszy na równiku niż na biegunach. Nie jest znany mechanizm, który za to zjawisko odpowiada. Także powód niezwykłego nachylenia osi Urana nie jest znany z całą pewnością, ale istnieje hipoteza, że w początkowych etapach tworzenia się Układu Słonecznego masywna protoplaneta zderzyła się z Uranem, powodując przechylenie osi obrotu planety.

Uran

Najładniejsza planeta obserwowana z Ziemi- Saturn

Saturn- Druga pod względem wielkości planeta Układu Słonecznego po Jowiszu. Saturn posiada najmniejszą gęstość ze wszystkich planet całego Układu Słonecznego. Saturn jest wyraźnie spłaszczony na biegunach. Okres obrotu planety wokół własnej osi na równiku jest szybszy niż na biegunach i trwa 10h 14min. W przybliżeniu tyle też trwa doba. Saturn imponuje ilością (drugą po Jowiszu) księżyców - z 60 dotychczas odkrytych, 48 ma już oficjalne nazwy. Bardzo charakterystyczną cechą Saturna jest ułożone wokół planety ponad 10000 oddzielnych pierścieni. Mówiąc o pierścieniach Saturna wyróżnia się zazwyczaj siedem największych pierścieni. Są one zbudowane są z milionów bryłek lodu, oraz skał łączących się w zależności od gęstości. Powstanie pierścieni Saturna wyjaśnia się tym iż   mogą to być pozostałości po którymś z naturalnych satelitów, który rozpadł się po zderzeniu  z jakimś innym ciałem, być może kometą. Najładniejsza planeta układu słonecznego? Bez wątpienia wygrywa Saturn. Wszystko dzięki jego pierścieniom, składającym się głównie z lodu i w mniejszej ilości z odłamków skalnych. Jako pierwszy dziwne zjawisko wokół Saturna zauważył Galileusz w 1610 roku, ale ponieważ posługiwał się słabą lunetą, uznał, że widzi dwa duże ciała obok Saturna.

Saturn